Igrexa versus indignados

Quedou plenamente de manifesto. Na ortodoxia eclesial, esa que ten entre o fundamentalismo ratzingeriano e a secta dos “kikos” a súa máis actual representación, non caben os indignados. Eses que en vez de vida mística predican dereitos. En vez de obediencia e submisión a canto ordene a superioridade esixen facer do exercicio democrático a verdadeira vara de medir. Son ateos e cheiran que apestan. Ao contrario do que ese millón e medio de mozos e mozas que, coa mochila de peregrinos JMJ como único equipaxe, veñen de osixenar cos seus cánticos e coas súas risas piadosas o contaminado e pecaminoso pulmón de Madrid. Velaí por que a concelleira Ana Botella xustifica que aos do 15-M, nin auga, e aos do Papa, tódolos privilexios. Incluído o da ocupación e disfrute durante toda unha semana das rúas e prazas públicas que soportan maioritariamente o tránsito diario na capital de España.
Nin sequera caben os indignados de conciencia, ese heteroxéneo movemento laico co que seguramente sintonizan cantos ubican aos bispos españois no posto 39 do ránking de confianza. Só por diante do goberno de Zapatero, dos bancos, dos partidos e dos políticos en xeral, que pechan o barómetro do que tiro os datos. Eis polo que foron abofeteados, pateados e aporreados moitos deles por policías mandados pola delegada do Goberno, cando se manifestaron a prol do que a Constitución define como Estado aconfesional, e en contra da mistificación do político e do relixioso nun evento que as autoridades da Igrexa Católica se esforzaron por presentar como estritamente pastoral. Algo anecdótico e irrelevante, en palabras de Mariano Rajoy. Como se detrás desa manifestación duns cantos milleiros de laicos indignados e, o que aínda é máis importante e decisivo, como se detrás deses seus argumentos contestatarios, non houbera unha lóxica aplastante de constitucionalismo e democracia.
Se todo estaba pactado, e o goberno do Estado comprou con arrobas de complicidade política as previsibles arremetidas contra as leises que máis chocan coa moral católica, e co involucionismo doutrinal que parece retrotraerse ás psicopáticas ordenanzas do agora beato Pío IX, en contra do que a prol da liberdade relixiosa e de conciencia promovera o Concilio do recordado Juan XXIII, un non pode senón reafirmarse partícipe desa onda de contestación. E ao tempo, de esixencia de responsabilidades. Polo abuso constitucional e policial no que incurriron gobernantes socialistas, políticos dun e doutro signo á fronte de institucións estatais, autonómicas e locais.
Coa toma da Cibeles de onte pola tarde polos “kikos”, unha secta en ascenso dentro da Igrexa, á que monseñor Rouco lle vén dando protección e asesoramento, todo o que nos días da estancia do converso Ratzinger -de asesor progresista no Vaticano II pasou a ser un inquisidor involucionista con Wojtyla- constitueu un contrasentido evanxélico, teolóxico e constitucional, pero oficializado e institucionalizado, rompeu augas na sobredose fundamentalista dos seguidores -millón e medio en 106 países- do visionario e tamén converso -de ateo a predicador tipo western- Kiko Argüello. A Igrexa e Rouco non poderían ter mellor colofón ca este para xustificar que tanto a institución como os seus bispos se manteñan nos últimos postos do ránking de confianza.