O autismo dos partidos

En vez de ver nos movementos emerxentes unha ocasión de ouro para despreguizarse abastecéndose de ideas coas que satisfacer as novas demandas, os partidos políticos recíbenos como competidores. Constátase non tanto entre as organizacións conservadoras, coas que eses movementos cívicos teñen unha moi escasa ou nula sintonía, senón entre as máis progresistas e de esquerdas. Abonda con revisar as reaccións probocadas pola irrupción dos indignados do 15-M, ou por cantos queren ir máis aló formulando iniciativas propositivas, como as ducias de galegos que están detrás da plataforma BenComún, para confirmalo. Por caso, a actitude de ida e volta amosada polo PSOE. Ou a dun destacado dirixente da UPG escriturada nun enoxadísimo artigo que facía dos primeiramente citados uns inxenuos cómplices do capitalismo serodio. Desbotando outros dirixentes do PSdG, do BNG e de IU a proposta dunha candidatura unitaria para o Senado que os segundos plantearan con realismo político, seica porque uns e outros están nas antípodas e non terlles entrado por rexistro esa esixencia en formato de clamor popular.
Porén, a realidade é a que é. Nas pasadas eleccións locais, as esquerdas tocaron fondo. E ben farían os partidos tradicionais asimilando as causas que están detrás da progresiva e imparable desafección social que os ailla cada vez máis daqueles aos que viñan representando en exclusiva. Porque diso se trata. De representar uns e outros diferentes cosmovisións respecto do proxecto de sociedade e de Estado, para que a cidadanía optase en función delas, acabaron actuando como maquinarias electorais para chegaren ao poder e contentarse con exercelo. Sendo á súa vez vítimas da actual orfandade ideolóxica, que acabou por indiferencialos. Polo demais, tampouco evidencian moita diferencia na concepción que teñen da política. Lonxe de repensar ideolóxica, política e estruturalmente as funcións que han desenvolver en base aos cambios e transformacións nos que se manifesta a complexidade do tempo actual, acomódanse nas esencias botando balóns fóra -fracasos, culpas, militantes rebeldes-, asimilando incluso as correntes críticas internas mediante unha simple recomposición do existente.
Perden asi o poder de intermediación que posuían en exclusiva. Situación á que non é allea a consolidación de grupos sociais e sectoriais que, non sen tensións e mesmo non sen contradicións, emerxen conformando un novo e competitivo actor social. Aquel que identificamos por sociedade civil. O descrédito e a desafección son, xa que logo, a causa e á vez a consecuencia da cerrazón e do autismo aos que se entregaron os partidos tradicionais. A sociedade civil, e os movementos emerxentes nos que ela se manifesta con máis radicalidade -demandando entre outras cousas a rexenerativa da política e a democracia participativa-, ten por iso a mellor oportunidade para posicionarse, esixindo ser escoitada sempre que se discutan e elaboren as grandes decisións nacionais, ou estatais. Por caso, a de constitucionalizar o tope do déficit. A matemática parlamentar non lexitima algo tan transcendente sen que o ratifique un referendo. Nin o enfermizo partidismo xustifica reventar con argumentos de sacristía política unha proposta tan produtiva para Galicia -grupo galego, defensa do autogoberno, lobby estatutario en Madrid, presenza actuante na política do Estado- como a dunha candidatura unitaria e progresita para o Senado. Tanto autismo mata.